In gesprek vandaag met Jo Heckman. Voorzitter van VV Schaesberg, een van de grootste verenigingen in de regio. Meer dan 700 leden en 42 teams, waarvan 5 seniorenteams, 1 damesteam, 26 jeugdteams, 1 veteranenteam en 9 zaalvoetbalteams. Naast al dat voetbal zijn er nog vele andere activiteiten op het prachtige complex Strijthagen in Landgraaf.
Wie is Jo Heckman?
“Ik ben geboren op 6 september 1956 in Kerkrade, onder de lampen van het Roda stadion. Toen ik 3 jaar oud was verhuisden mijn ouders naar Schaesberg. Ik ben getrouwd met Manon, en wij wonen in Landgraaf.”
Opleidingen?
“Ik ging in het Eikske naar de lagere school. Vervolgens naar de Petrus en Paulus MAVO in Landgraaf. Daarna heb ik in de avonduren, naast mijn werk, het MTS-diploma gehaald. Later heb ik nog mijn bachelor bedrijfskunde behaald aan de Hogeschool Zuyd.”
Maatschappelijke carrière?
“Begonnen met werken in 1972 in de toenmalige DAF-fabriek in Born, waar mijn vader ook werkte. Daar kreeg mijn loopbaan een aardige boost, van een engineeringsfunctie procesvoorbereiding in 1978 tot hoofdwerkmeester eindassemblage in 1988. Ik was toen vrij jong, en mocht leidinggeven aan werkmeesters, allemaal werknemers van boven de 50 jaar. Mijn eerste dag herinner ik mij dan ook nog goed, toen ik mij daar als ‘broekie’ ging voorstellen, met daarop hun opstelling naar mij toe. Zo van ‘Ga jij het ons vertellen?!’ Een mooie en leerzame ervaring voor mij.
Vanaf 1993 kwam de samenwerking met Mitsubishi. Ze vroegen mij of ik in de voorbereiding voor 3 maanden naar Japan wilde gaan. Daar had ik wel oren naar, en het beviel de heren in Japan zo goed dat zij mij vroegen om er een heel jaar te blijven. Uiteraard nam ik die uitdaging maar al te graag aan.
Na terugkomst uit Japan in 1994 ging ik in Born aan de slag met het opstarten van de afdeling eindassemblage van de Mitsubishi modellen.
In 2000 vroeg men mij om een virtuele protobouwafdeling bij Volvo op te zetten. Ik ben toen veel in Zweden geweest. Van 2002 tot 2006 was ik ‘Deparment Head/projectleider’ bij de afdeling Procesengineering in Born. Zoals wellicht nog bekend ging het destijds bij NedCar niet goed, en ben ik op 2 oktober uitgetreden, op de dag nauwkeurig 34 jaar nadat ik was begonnen op 2 oktober 1972.
NS
Daarna heb ik een paar maanden thuis gezeten. Veel gesolliciteerd, maar het was moeilijk om een baan te vinden. Tot ik op een gegeven moment bij de NS de baan kreeg als productiemanager Zuid- en Midden-Limburg. Ik kreeg de leiding over ongeveer 600 medewerkers, waaronder machinisten, conducteurs, stafafdeling en perronpersoneel. Ik heb daar een moeilijk eerste jaar gehad. Ik kwam in een heel andere werkcultuur, en het heeft dan ook een jaar geduurd eer ik de balans gevonden had.
Mooi om te vermelden: onze afdeling stond aan de basis van het ‘ISO-certificaat Personenvervoer’, en daar ben ik nog steeds trots op! Want de NS moest zich in mijn ogen gaan onderscheiden, met het oog op de aanbestedingsrace van het personenvervoer.
Op een gegeven moment werd ik ernstig ziek. Uit onderzoeken bleek dat er grote problemen met mijn longen waren. Eén long zat vol verwaarloosde ingekapselde ontstekingen, en aan de andere kant had ik een klaplong. Gevolg hiervan was een zware, levensbedreigende operatie. Het was zelfs nog even kantje boord, maar ik mocht en kon het ziekenhuis uiteindelijk verlaten. Weliswaar 35 kilo lichter, en lopen kon ik alleen met behulp van een rollator. Na een revalidatie ben ik begin 2015 weer begonnen met werken bij NS. Bij een andere afdeling, Nedtrain, als leidinggevende bij de servicemonteurs van de afdeling onderhoud. Maar al met al had ik toch een flnke tik gehad. In goed overleg ben ik dan ook medio 2016 gestopt met werken.”
Hoe kijk je terug op deze tijd?
“Met een goed gevoel. Ik heb mooie werkzame jaren gehad, waarvan er echter wel één met kop en schouders boven uitsteekt, het jaar in Japan, dat was onvergetelijk!
Een minder goede zet was, of zeg eigenlijk maar een foute beslissing van mij was om in de ondernemingsraad van NedCar Born te gaan. Dat was een geweldige leerschool, maar ik heb toen wel gemerkt dat er sinds die tijd geen promotie meer inzat.”
Jo is duidelijk in zijn element, hij verhaalt vol passie over zijn werkzaam verleden. Hij ziet zichzelf als een workaholic, iets dat hij van zijn vader en opa heeft meegekregen die beiden ondergronds in de pijlers van de ‘koel’ hebben gewerkt. Hij toont ons de mijnlamp waarmee ze daar diep onder de grond werkten. Gekregen van zijn vader, en nu prominent bij Jo thuis aan de muur hangend, geflankeerd door de foto’s van zijn vader en opa tijdens hun werk ondergronds in de mijn.
Van het verleden naar het heden: waarom en hoe werd je voorzitter bij VV Schaesberg?
Ik was regelmatig op het complex van VV Schaesberg te vinden. Veel vrienden en kennissen zijn lid van de vereniging. Op een bepaald moment vroeg de toenmalige voorzitter Jan Regterschot of ik niet iets wilde gaan betekenen voor de vereniging. En na aantal goede gesprekken ben ik gestart als jeugdvoorzitter. Dat was echter maar voor een half jaar. Door een conflict binnen de vereniging stapte bijna het gehele bestuur, dat mij gevraagd had voor de functie als jeugdvoorzitter, op. En ik heb mij toen solidair verklaard.
Na enige tijd namen Wim Smit en Cor Dijkman het initiatief om een nieuw bestuur samen te stellen. Ik werd ook weer benaderd, en toen ik hersteld was van mijn ziekte ben ik toegetreden tot het bestuur. Het eerste half jaar als vice-voorzitter, en vanaf eind 2015 als voorzitter.
Dat is het ‘hoe?’ En het ‘waarom’? Ik vind VV Schaesberg een prachtige vereniging met heel veel mogelijkheden. Het is een bindende factor in onze gemeenschap. En daar wil ik graag een bijdrage aan leveren, in mijn geval als voorzitter. Samen met de leden werken aan de toekomst.”
Hoe kijk je terug op je eerste periode als voorzitter?
“Kijk, voor mij staat het belang van VV Schaesberg voorop. En daar ligt ook de uitdaging. De eerste periode als voorzitter was voor mij natuurlijk vooral wennen, op alle gebieden. Want in mijn ogen is VV Schaesberg méér dan een vereniging. Je kunt onze vereniging vergelijken met een bedrijf. En dat geldt ook voor de wijze van besturen. En laat één ding duidelijk zijn: besturen kun je en doe je niet alleen. Ik heb een enorm respect voor al onze vrijwilligers. Zonder hun ondersteuning waren we nergens. We zijn ook van mening dat we het bestuur moeten uitbreiden. Gezien de groei en de vele activiteiten binnen onze vereniging is dit een absolute must.
Ook werken we er hard aan om toegankelijker te worden, want ook dat vinden we belangrijk en nodig.”
Kun je de mensen een beeld schetsen van de vereniging VV Schaesberg?
“Onze vereniging heeft momenteel ruim 700 leden. Actief zijn 5 seniorenteams, 26 jeugdteams, 1 damesteam, 1 veteranenteam en 9 zaalvoetbalteams. Daarnaast vinden er nog diverse activiteiten plaats binnen onze vereniging. Denk daarbij aan de Strijthagencup, een voetbalschool, de Carnavalsafdeling, en de samenwerking met Pinkpop waaraan ik afgelopen jaar persoonlijk heb bijgedragen door het bakken van frites, ook ‘s nachts…
Dit jaar heeft een aantal vrijwilligers in eigen beheer onze presentatiegids gemaakt. Mooi toch! En zo kan ik nog wel even door gaan. Heel belangrijk zijn onze sociaal-maatschappelijke bijdragen. Om er een te noemen, onze bijdrage aan de ‘Bas van de Goor Foundation’. Zo hebben we een heel breed pakket van activiteiten.”
Hoe geef je, in dit grote geheel, hieraan invulling als voorzitter?
“Door het aansturen van de vereniging, regelmatig overleg met de diverse commissies. Samen met ons bestuur bewaken wij de structuur en de cultuur van de vereniging. Ik ben betrokken bij het faciliteren, ik ben actief bij de sponsorcommissie, ik heb regelmatig contact met onze vrijwilligers waar ik grote waardering voor heb. Recent zijn we met in totaal 5 verenigingen kienavonden gaan organiseren bij Minli. Ook heb ik zitting in bestuur van de stichting Park Strijthagen.
Als voorzitter probeer ik verbindend en transparant te zijn, met duidelijke lijnen. Ik zoek het persoonlijke contact. En ik weet ook dat ik het niet altijd goed doe in de ogen van leden, ik hoor de verwijten en commentaren ook wel, maar daar kan ik mee omgaan. Dat is voor mij een teken van betrokkenheid van de leden. Maar ik voel me geen roepende in de woestijn, ik vind dat ik er veel voor terugkrijg. Voorzitter-zijn is voor mij een passie. Samen met de verenigingen nieuwe doelen stellen, ambities durven uit te spreken. Ik ben dan ook blij met de huidige situatie!”
En een geweldige accommodatie …
“Klopt. Die is in het verleden zelf gebouwd door de leden van de toenmalige vereniging Kolonia, en is in de loop der jaren verder uitgebouwd en verfraaid. Ons hoofdveld is het visitekaartje, met tribune, de entree naar het veld, het scorebord en de vele sponsoruitingen rondom het veld. Het is een plaatje. Daarnaast beschikken we nog over andere velden. Twee velden met natuurgras, één veld met zandgras, en dan nog het kunstgrasveld. Wij zijn er ook trots op!”
De sporthal en de activiteiten?
“Op dit moment valt de sporthal onder de ‘stichting Sporthal’. Wij zijn voortdurend in goed overleg met de ‘stichting Sporthal’ om het voor de gebruikers zo aangenaam mogelijk te maken.
Er zijn diverse verenigingen actief op de accommodatie. Er is een mountainbike- en wieleromgeving, een handbalvereniging, badminton, er is een kinderopvang, de schutterij, en er is een fysiotherapeut en praktijk gevestigd.
Namens de gemeente zal een stichting, ‘Stichting Park Strijthagen’ waarin alle gebruikende verenigingen vertegenwoordigd zijn, het gehele complex gaan beheren. Ook voor wat het voetballen aangaat, maar de bestaande contracten zullen worden gerespecteerd. Daarnaast hebben wij als voetbalvereniging zitting in het bestuur van de stichting op basis van ‘de helft plus één’ aan bestuursleden. Het gezamenlijk streven is werken aan de cohesie en daarvoor doet iedereen zijn uiterste best.”
Heb je zelf ook gevoetbald?
“Ja, maar dat was geen lange carrière. Ik begon bij de jeugd van RKVVH, het latere Heerlen Sport. Ik ben gestopt met voetballen toen ik naar de A moest. Later werd ik door een collega gevraagd of ik bij een team van Rimburg wilde uithelpen, en dat heeft een aantal jaren geduurd. En in mijn nadagen heb ik nog gevoetbald bij de veteranen van RKTSV, maar toen ik naar Japan ging voor mijn werk ben ik gestopt.
En dan de vragen van ….
1. Karakter?
Eerlijk en oprecht.
2. Levensmotto?
Samen met andere mensen genieten van het leven, want alleen kun je het niet.
3. Bewondering voor?
Alle vrijwilligers, voor iedereen die dit werk doet, dus voor alle vrijwilligers!!!
4. Spijt van?
Ik heb geen spijt van de beslissingen die ik heb genomen.
5. Angst voor?
Terugkijkend naar mijn verleden, voor ernstige ziektes.
6. Hobby’s?
Ik speel fanatiek golf, als het maar even goed weer is dan sta ik op de baan. Daarnaast voetbal en harmonika spelen.
7. Ambities?
Om van VV Schaesberg een vereniging te maken waar iedereen trots op is.
8. Carnaval of wintersport?
Carnaval.
9. Slechte eigenschap?
Ik ben voor mijzelf niet snel tevreden, ik leg de lat altijd hoog!
10. Schouwburg, boek of film?
Heel stellig schouwburg, laatste bezoek was het Buute Festival rondom carnaval.
11. Avondje stappen of etentje?
Etentje.
12. Bier, water of wijntje?
Bier.
13. Wie zijn je voorbeelden?
Vooral mijn opa en mijn vader! En ook twee bazen die ik heb gehad, helaas zijn beiden overleden.
14. Krijg inspiratie van?
Vrijwilligers.
15. Wat zou je absoluut nog eens willen doen?
Golven in Mexico, daar ligt een van de prachtigste banen ter wereld. Maar dat zal er wel niet van komen, ik heb vliegangst.
16. Ultieme doelstelling?
Samen met mijn lieve vrouw gezond oud worden.
17. Tot slot, waar zien we je over 10 jaar?
Nog steeds bij VV Schaesberg en op de golfbaan, want dat betekent dat ik nog steeds gezond ben.
Vandaag maakten we kennis met iemand die verantwoordelijkheid durft te nemen. Niet voor zijn werk, dat was in het verleden. Maar voor de gemeenschap. Het leidinggeven aan een vereniging is, volgens Jo Heckman, zwaar en soms ook oneerlijk, maar het positieve heeft de overhand!
“Gelukkig is er nog veel werk aan de winkel, ik hoop het nog 15 jaar te mogen doen. Dan ben ik 75 jaar en dan is het goed geweest. Maar nogmaals, alléén kan ik niets. Daarom ben ik ook zo trots op de steun en samenwerking die ik krijg vanuit de vereniging. En heb ik respect voor mijn collega-bestuursleden en de vrijwilligers.
Maar ik maak mij ook zorgen om onze vrijwilligers. Zij zijn relatief oud, en steeds meer van deze vrijwilligers moeten gaan stoppen. Gelukkig blijven ze wel betrokken bij onze vereniging, maar het vinden van jongere vrijwilligers zal echt een probleem worden.”
We sluiten af met een van de ambities van Jo Heckman:
“VV Schaesberg moet een vereniging worden die vóór en van de leden is. Iedereen moet zich bij ons thuisvoelen!”